Το χέρι σου, με καθένα από τα δάκτυλα
ελάχιστα ανοιγμένα, είναι ακουμπισμένο
πάνω στο λευκό τραπεζομάντιλο.
Λίγο πολύ σε έμαθα,
μετά από τόσα γεγονότα λίγο πολύ πλησίασα
την υφή του χαρακτήρα σου.
Δεν έχει ταίρι ο αυθορμητισμός
και η σεξουαλικότητά σου,
αλλά και η οξύνοια, οι βαθυστόχαστες σκέψεις σου
ούτε μου διαφεύγει κάποια ροπή σου
για μελαγχολία.
Θ ταραχτώ αν
κοιτάξω το χέρι σου
που ακουμπά στο τραπεζομάντιλο,
γιατί το χέρι σχετίζεται πολύ με τη σεξουαλικότητα.
( "Πεδίο πόθου" εκδ. Μεταίχμιο)
ελάχιστα ανοιγμένα, είναι ακουμπισμένο
πάνω στο λευκό τραπεζομάντιλο.
Λίγο πολύ σε έμαθα,
μετά από τόσα γεγονότα λίγο πολύ πλησίασα
την υφή του χαρακτήρα σου.
Δεν έχει ταίρι ο αυθορμητισμός
και η σεξουαλικότητά σου,
αλλά και η οξύνοια, οι βαθυστόχαστες σκέψεις σου
ούτε μου διαφεύγει κάποια ροπή σου
για μελαγχολία.
Θ ταραχτώ αν
κοιτάξω το χέρι σου
που ακουμπά στο τραπεζομάντιλο,
γιατί το χέρι σχετίζεται πολύ με τη σεξουαλικότητα.
( "Πεδίο πόθου" εκδ. Μεταίχμιο)
2 σχόλια:
Τα χέρια είχαν-έχουν πάντοτε τη δική τους γλώσσα. Αρκεί μια χειραψία. Καλή χρονιά Αλεξάνδρα μου!
Σ' ευχαριστώ πολύ Ντίνο...όντως στην ερωτική μέθη και τα χέρια έχουν τον δικό τους μαγικό "χορό"...
Δημοσίευση σχολίου