Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011

ΑΓΚΑΛΙΑΣΜΑ

Στο νυχτερινό περίπατο με κάθε προφύλαξη
έπιασε το χέρι μου. Μια χειρονομία που σήμαινε πολλά.
Και δεν ήταν επιτρεπτό από κοινωνικές συμβάσεις
να μας αντιληφθούν οι υπόλοιποι της παρέας
που ακολουθούσαν.
Με θέρμη τρίβαμε τα μπλεγμένα μας δάκτυλα.
Κι όπως με ένα ελάχιστο, στιγμιαίο
αγκάλιασμα χωρίσαμε,
η στύση του κλεισμένη στο παντελόνι του
σκληρή σαν πέτρα.

( "Πεδίο πόθου" )

2 σχόλια:

manolis aligizakis είπε...

Ολοζώντανο κι ολόθερμο Αλεξάνδρα, μ έκανε και χαμογέλασα με το ρεαλισμό του!

Alexandra Bakonika είπε...

Χαίρομαι που σου άρεσε Μανώλη, όντως αυτό ήθελα να μεταδώσω:τον ρεαλισμό της έντονης εκείνης στιγμής.Το ποίημα με παίδεψε μέχρι να το φέρω εκφραστικά εκεί που ήθελα- για το απλούστα το λόγο ότι δεν ήθελα να εκπέσει στη χυδαιότητα.Σ' ευχαριστώ πολύ Μανώλη!