Στο νυχτερινό περίπατο με κάθε προφύλαξη
έπιασε το χέρι μου. Μια χειρονομία που σήμαινε πολλά.
Και δεν ήταν επιτρεπτό από κοινωνικές συμβάσεις
να μας αντιληφθούν οι υπόλοιποι της παρέας
που ακολουθούσαν.
Με θέρμη τρίβαμε τα μπλεγμένα μας δάκτυλα.
Κι όπως με ένα ελάχιστο, στιγμιαίο
αγκάλιασμα χωρίσαμε,
η στύση του κλεισμένη στο παντελόνι του
σκληρή σαν πέτρα.
( "Πεδίο πόθου" )
έπιασε το χέρι μου. Μια χειρονομία που σήμαινε πολλά.
Και δεν ήταν επιτρεπτό από κοινωνικές συμβάσεις
να μας αντιληφθούν οι υπόλοιποι της παρέας
που ακολουθούσαν.
Με θέρμη τρίβαμε τα μπλεγμένα μας δάκτυλα.
Κι όπως με ένα ελάχιστο, στιγμιαίο
αγκάλιασμα χωρίσαμε,
η στύση του κλεισμένη στο παντελόνι του
σκληρή σαν πέτρα.
( "Πεδίο πόθου" )
2 σχόλια:
Ολοζώντανο κι ολόθερμο Αλεξάνδρα, μ έκανε και χαμογέλασα με το ρεαλισμό του!
Χαίρομαι που σου άρεσε Μανώλη, όντως αυτό ήθελα να μεταδώσω:τον ρεαλισμό της έντονης εκείνης στιγμής.Το ποίημα με παίδεψε μέχρι να το φέρω εκφραστικά εκεί που ήθελα- για το απλούστα το λόγο ότι δεν ήθελα να εκπέσει στη χυδαιότητα.Σ' ευχαριστώ πολύ Μανώλη!
Δημοσίευση σχολίου